To, co wydaje się w naszym życiu bólem i cierpieniem bez sensu – może nadać sens życia innym ludziom!
Wątek Niewidzialnego Klasztoru Jana Pawła II.

Tajemnicza służba siostry kucharki. Gdy podczas jednej ze swych podróży biskup Ketteler odprawiał mszę św. w jednym z klasztorów, był tak bardzo przejęty, że z trudem odprawił ją do końca. Po mszy poprosił przełożoną o pozwolenie porozmawiania z wszystkimi siostrami. Po odbyciu tej rozmowy zapytał przełożoną, czy jednak nie brakowało którejś z sióstr. Odpowiedziała, że jedynie siostra kucharka była nieobecna z powodu licznych zajęć. Biskup wyraził chęć spotkania się z nią. Owa siostra kucharka z prostotą wyjaśniła powody swojej nieobecności:

„Ponieważ ciągle jestem zajęta, nie mogę się dużo modlić. Wtenczas ofiaruję swoją pracę: pierwsza godzina dnia jest za papieża, druga za rodziców, trzecia za biskupów... i ostatnia godzina dnia - najbardziej męcząca – jest za młodzież, którą Pan wzywa do kapłaństwa, aby aktywnie słuchała Jego głosu i odpowiadała Mu z wielkodusznością”.

Zaraz potem jak siostra kucharka odeszła, biskup opowiedział przełożonej następującą historię, prosząc jednocześnie, by nie rozpowiadała o tym, póki on będzie żył: "

„Pewien osiemnastoletni młodzieniec z bogatej rodziny myślał tylko o zabawie. Pewnej nocy, kiedy był na tańcach, zobaczył twarz pewnej zakonnicy, która modliła się za niego, uparcie się w niego wpatrując. Poruszony tym faktem szybko opuścił salę taneczną i przyjrzawszy się swemu życiu uważnie, dostrzegł w nim jedynie pustkę. - Czego może ode mnie chcieć Pan Bóg? - pyta samego siebie. Niedługo później przekracza prób seminarium, wkrótce otrzymuje święcenia kapłańskie, a wreszcie zostaje wyświęcony na biskupa”.

Tym biskupem jestem, proszę siostry, właśnie ja! Dzisiaj dopiero rozpoznałem twarz tej zakonnicy, którą ujrzałem w młodości. To wasza siostra kucharka. Nic jej nie mów. Sama zobaczy w niebie owoce swojej pracy. Powiedz jej tylko, by nadal ofiarowywała ostatnią godzinę swojej pracy za młodzież, którą Pan Bóg powołuje do kapłaństwa, aby młodzi wciąż odpowiadali na Jego głos wielkodusznym tak!

Bp. Ketteler był najbardziej wyrazistą i popularną postacią niemieckiego katolicyzmu XIX wieku. Rozdając cały swój majątek związał nierozerwalnie swoje życie i działalność z ruchem reformacyjnym tamtych lat.

Wilhelm Emmanuel von Ketteler urodził się 25.12.1811 r. w Münster jako czwarte dziecko (spośród 9). Był synem starosty Maksymiliana Friericha barona von Ketteler-Harkotten i Klementyny baronowej von Ketteler, pochodzącej ze starej westfalskiej rodziny szlacheckiej. Ketteler zmarł 13.07.1877 r. w Zakonie Kapucynów w bawarskim Burghausen, podczas powrotu z Rzymu, gdzie uczestniczył w uroczystościach jubileuszu 50 - lecia sakry biskupiej papieża Piusa IX.

W XIX - wiecznych Niemczech Ketteler musiał prowadzić walkę na kilku frontach jednocześnie. O interesy ekonomiczne robotników walczył z narodowym liberalizmem, o wiarę wśród robotników walczył przeciw marksizmowi, o prawa Kościoła walczył z totalitarnym liberalizmem, o wolność Kościoła walczył przeciw bismarckowskiej polityce ucisku.

Życie Kettelera pozostawało pod silnym wpływem religii i wynikającej z niej świadomości socjalnej. Chciał rozwiązywać ważne problemy socjalne w ścisłym powiązaniu polityki z przekonaniami etyczno - religijnymi. Jego przemyślenia stały się inspiracją wszystkich chrześcijańskich reformatorów społecznych, jego stosunek do państwa był przez długi czas wykładnią dla niemieckiego episkopatu. W swoich rozważaniach od Kościoła domagał się pracy socjalno-charytatywnej, od państwa ustawodawstwa chroniącego robotników przed złem kapitalizmu.

Przyjęta przez Reichstag w maju 1891 r. ustawa o ochronie robotników była w bardzo dużym stopniu jego zasługą. Potwierdzeniem tego niech będzie wypowiedź Bismarcka udzielona jeszcze przed jego odejściem "bez Kettelera nie bylibyśmy tak daleko".

Wszystko to, co w życiu ofiarował bp. Ketteler nie byłoby możliwe bez „ostatniej godziny dnia" ofiarowanej przez ową siostrę kucharkę za młodzież, którą Pan wzywa do kapłaństwa. Każdy z nas, ochrzczonych, w sakramencie chrztu świętego otrzymał wiele łask i potrzebuje tylko przebudzenia. To przebudzenie może ktoś nam zawdzięczać, naszym modlitwom i ofiarom. Także nasze przebudzenie może być efektem ofiary kogoś, kto za nas się poświęcił. Mówi także o tym nasza modlitwa poświęcenia w ramach Niewidzialnego Klasztoru.

WNIOSEK. Starajmy się ofiarować swoje modlitwy za innych.
To, co wydaje się w naszym życiu bólem i cierpieniem bez sensu – może nadać sens życia innym ludziom!