Największym szczęściem jest to, że Pan Bóg dał mi kogoś, kogo kochałem. To nieważne czy ten ktoś mnie kochał... Natomiast najważniejszy jest ten dar miłości. Tutaj wracamy do początku słowa Miłość. Za to jestem najbardziej wdzięczny Bogu, że uczynił mnie zdolnym do miłości...

Tak sobie myślę, że Bóg oszczędził jej [przyp. żonie, Barbarze] wiele cierpienia i upokorzenia, a mnie dał ogromną łaskę, że to właśnie ja mogę dźwigać krzyż rozstania po tylu latach wspólnego, szczęśliwego życia.

Po śmierci Papieża i mojej żony jeszcze mocniej jestem zobowiązany do bycia człowiekiem, do dania z siebie wszystkiego najlepszego, do nieustannej troski o to, by moje życie i muzyka były szlachetne i dobre.

Wojciech Kilar (1932 - 2013)

EDWARD BURNE-JONES
 „NARODZENIE JEZUSA”

... zbliża się godzina narodzin Dziecka. My jako Kościół towarzyszymy temu oczekiwaniu, chcąc niemal przyspieszyć te narodziny.

Pan przybywa dwa razy: pierwsze Jego przybycie, fizyczne, wspominamy teraz, drugie zaś nastąpi na końcu dziejów. Jednak, jak przypomina św. Bernard istnieje również inny sposób obecności Pana. 

„Jest jeszcze trzecie przyjście Pana: to, które odbywa się każdego dnia – powiedział Papież. – Pan codziennie nawiedza swój Kościół! Nawiedza każdego z nas i także nasza dusza włączona jest w to podobieństwo: nasza dusza upodabnia się do Kościoła, ona przypomina Maryję... Także nasza dusza oczekuje, trwa w oczekiwaniu na przybycie Pana; to dusza otwarta, która woła: «Przyjdź, Panie!»”. 

Tę modlitwę, jak zaznaczył Franciszek, wzbudza w nas Duch Święty i rozbrzmiewa ona w Kościele przez cały Adwent. Jej echo znajdujemy w mszalnej prefacji mówiącej: „czuwając, z ufnością oczekujemy”. Ta czujność, jak zauważył Papież, jest cnotą pielgrzymów, którymi wszyscy jesteśmy. 

„I tak się pytam: oczekujemy czy jesteśmy zamknięci? – kontynuował Ojciec Święty. – Pozostajemy czujni, czy jesteśmy zabezpieczeni w przydrożnym hotelu i nie chcemy iść dalej? Jesteśmy pielgrzymami czy włóczęgami? Dlatego Kościół zachęca nas właśnie do takiej modlitwy: «Przyjdź!», do otwarcia naszej duszy, by stała się ona w tych dniach czuwająca i oczekująca. Czuwać! Co się w nas dzieje, gdy przychodzi Pan, albo gdy nie przychodzi? Czy jest miejsce dla Niego, albo jest miejsce na świętowanie, zakupy, hałas... Czy nasza dusza jest otwarta, jak otwarta jest Święta Matka Kościół i jak była otwarta Maryja? Czy też nasza dusza jest zamknięta, a na jej drzwiach umieściliśmy grzeczną prośbę: «Prosimy nie przeszkadzać!»?” 

„Trzeba nam dzisiaj powtarzać wiele razy «Przyjdź!» i starać się, by nasza dusza nie stała się duszą, która mówi: «Nie przeszkadzać». Aby była duszą otwartą, wielką, by przyjęła w tych dniach Pana i usłyszała to, co mówi antyfona «Dzisiaj poznacie, że Pan przyjdzie, aby nas zbawić, a rano ujrzycie Jego chwałę»”

Papież Franciszek, podczas porannej Mszy św. 23.12.2013r. (za pl.radiovaticana.va)

Wiara jest fundamentem życia chrześcijańskiego, ponieważ motywuje nasze wybory i codzienne decyzje.

Jest niewyczerpanym źródłem całego naszego działania: w rodzinie, pracy, parafii, wśród przyjaciół i w różnych wymiarach życia społecznego.

Tę wytrwałą, szczerą wiarę szczególnie widać w chwilach trudności i próby.

Wtedy właśnie chrześcijanin pozwala się wziąć Bogu na ręce, wtula się w Niego, mając pewność, że powierza siebie miłości mocnej jak niezniszczalna skała.

Właśnie w sytuacjach cierpienia, jeśli pokornie zdamy się na Boga, możemy dać wspaniałe świadectwo.

za Radio Watykańskie pl.radiovaticana.va

Papież Franciszek zwracając się 09.11.2013 r. do chorych i ich opiekunów z włoskiego stowarzyszenia UNITALSI powiedział:

„Drogie siostry i bracia, chorzy!
Nie uważajcie się tylko za przedmiot solidarności i miłosierdzia, ale czujcie się w pełni uczestnikami życia i misji Kościoła.
Macie swoje miejsce, specyficzną rolę w parafii i w każdym środowisku kościelnym.
Wasza obecność, cicha, ale bardziej wymowna od wielu słów, wasza modlitwa, codzienne ofiarowanie swych cierpień w jedności z tymi, które Jezus ukrzyżowany poniósł za zbawienie świata, cierpliwa i nawet radosna akceptacja własnej sytuacji są duchowymi zasobami, bogactwem każdej wspólnoty chrześcijańskiej.
Nie wstydźcie się być cennym skarbem Kościoła!”. (za pl.radiovaticana.va)